Leesautobiografie

Toen ik nog een kleuter was, lazen mijn ouders mij elke avond voor het slapengaan veel voor. Gaande van de gedichten en verhalen van Annie M.G. Shmidt (De Spin Sebastiaan, Pluk van de Petteflet) tot hoofdstukken uit de verhalen van Roald Dahl zoals De GVR, De Reuzenperzik, Daantje de Wereldkampioen, ... Kortom, de liefde voor verhalen werd er bij mij met de paplepel ingegoten.
Omdat één hoofdstuk per avond voor mij lang niet genoeg was en ik sneller wou weten hoe het boek verder verliep, begon ik reeds op jonge leeftijd zelf verhalen te lezen: de boeken van Roald Dahl, die mijn ouders mij eerst nog hadden voorgelezen, en die van Jan Terlouw waren mijn favoriet. Ik las de Koning van Katoren, Briefgeheim en De Kloof, maar kon maar niet genoeg krijgen en ik voelde dat ik mijn lievelingsgenre - en boek nog niet had gevonden, dus probeerde ik Black, Als de olifanten vechten, ... Even noemde ik Dirk Bracke mijn favoriete auteur maar toen ontdekte ik Harry Potter en ik wist dat ik had gevonden wat ik zocht.
De Harry Potter-serie was binnen de kortste keren verslonden en ik had het gevoel dat ik iets was kwijtgeraakt: ik had nog niets gehoord over het Fantasy-genre, toen echter het verlossende moment kwam: ik ontdekte via een schoolvriend De Grijze Jager-serie. Dat was in het tweede middelbaar. Ik begon wat opzoekwerk te doen: Wie was deze schrijver? Was er gerelateerd werk? Welk genre is dit? En toen vond ik het: Fantasy.
Rond het derde middelbaar had ik dus eindelijk gevonden welke boeken in mijn geest de gemoederen konden bedaren en sindsdien volgden de series elkaar op. Ik kon en kan er maar niet genoeg van krijgen, al gaat het over een cowboy die op zoek gaat naar het centrum van tijd en ruimte of om een hele wereld in de ban van een oorlog om de troon. Klassiekers zoals the Lord Of the Rings of heuse fantasy-epossen zoals George R.R. Martin's Een Lied van IJs en Vuur, Bernard Hennen's Elfen-serie, De Dwergen-serie van Markus Heitz en dan als absolute topper, mijn favoriet tot op de dag van vandaag: De Donkere Toren-serie van Stephen King: een geestverruimend en tegelijk allesvernietigend epos, allen moesten eraan geloven.
Ik weet niet waar mijn liefde voor de Fantasy vandaan komt, maar ik ben altijd wel een persoon geweest met een hele grote fantasie. Dat is natuurlijk ook de schoonheid van het genre: je moet er je fantasie enoem veel bij gebruiken en je kan zelf de beelden vormen die de schrijver voor je schetst. Dat is toch gewoonweg fenomenaal?
Ook ben ik een enorme kunstfan. Ik vind Fantasy het meest kunstzinnige genre dat er is. Al de extra elementen die erin zitten en waarmee men dan toch een zinnige verhaallijn kan maken, dat is pas kunst!
Ik lees natuurlijk niet alleen Fantasy, dat zou ook ietwat vervelend zijn. Door de jaren heen, tussen het beginnen met lezen en het ontdekken van mijn favoriete genre heb ik honderden andere boeken gelezen, van detectiveromans tot de psychologische thrillers van Nicci French waar ik redelijk recentelijk in begonnen ben.
Ook lees ik heel graag strips. In mijn kleuter - en lagere schooljaren waren dit vooral Jommeke en Kiekeboe (ik had het niet zo voor Suske en Wiske) maar naamate ik ouder werd, stapte ik over op volwassenere strips zoals het fantasierijke Thorgal (hoewel die serie mij nu een beetje verloren heeft) en Ythaq.

Ik lees in vergelijking tot klasgenoten, volgens mij, redelijk veel en ook heel erg gaag en vroeger werd ik daar wel eens raar voor aangekeken: Hoe kan iemand lezen nu leuk vinden? Het antwoord op die vraag weet ik zelf ook niet, ik weet gewoon dat ik lezen fantastisch vind en dat ik het heel mijn leven zo veel mogelijk ga proberen te blijven doen.